Interview met Jeffrey Eugenides: "Het was een vreemd patriottisme" (2023)

SPIEGEL ONLINE:

Meneer Eugenides, woont u graag in Berlijn?

Jeffrey Eugenides:Ja heel veel. Berlijn is een heerlijke plek om te werken. Toen mijn vrouw en ik hier kwamen, wilden we eigenlijk maar een jaar blijven, dat is nu vier jaar geworden. We willen altijd weg, maar dan komt de zomer en blijven we hier. Op dit moment denken we erover om weer te vertrekken.

SPIEGEL ONLINE:Wat betekent de stad Berlijn voor uw boek?

Eugeniden:Ik betrek meestal niet mijn directe omgeving in mijn boeken. Maar op een gegeven moment dacht ik na over hoe het verhaal zou kunnen eindigen. Eerst dacht ik aan Detroit of San Francisco, maar het was duidelijk dat die plaatsen niet zouden werken. Berlijn leek me ineens ideaal. Want mijn roman gaat vaak over verdeeldheid, bijvoorbeeld tussen Turken en Grieken in Klein-Azië of blanken en zwarten in Detroit. En mijn boek vertelt over een persoon die is verdeeld in een mannelijk en een vrouwelijk deel. Ik dacht dat het goed zou zijn om Cal in een stad als deze te laten wonen die verdeeld was en nu herenigd is. Omdat zelfs Cal uiteindelijk zichzelf vindt en een compleet persoon wordt. Voor mij leek Berlijn, de stad zonder muur, de juiste symbolische plek voor iemand als Cal om zijn plek te vinden.

SPIEGEL ONLINE:Had u als Amerikaan in Berlijn tijdens de oorlog in Irak de indruk dat u uw land moest verdedigen?

Eugeniden:Het was vreemd om in die tijd niet in je eigen land te wonen. Toen ik met mijn vrienden in New York sprak, was het heel gemakkelijk voor mij om te klagen over wat er gebeurde en kwaad te spreken over de regering. Maar telkens als ik met een Duitser heb gesproken, is mijn eerste reactie om mijn land te verdedigen. In zekere zin zou ik het nooit hebben verdedigd tegenover mijn vrienden in Amerika. Het was een vreemd patriottisme. Ik heb ook het gevoel gehad dat er aan weerszijden van de Atlantische Oceaan twee onvolledige kanten van de waarheid zijn. Ik voel me tussen deze twee kanten. Ik vond de meeste argumenten veel te simpel. Maar het was echt een moeilijke tijd voor mij om hier te wonen en met zoveel Duitsers over de oorlog te praten.

SPIEGEL ONLINE:Kon je ondanks alles de Duitse houding begrijpen?

Eugeniden:Ja, want een van de redenen waarom ik romanschrijver ben geworden, is dat ik vaak de twee kanten van dezelfde medaille zie. Het is een persoonlijke instabiliteit die ik professioneel gebruik. Maar al mijn vrienden in New York staan ​​ook dicht bij de Duitse positie, hoewel ze erg bang zijn voor terroristische aanslagen. Ze leven wetende dat ze kunnen worden gedood door een terroristische aanslag. Als je op 9/11 in New York was zoals ik, dan begrijp je dat veel beter dan de mensen hier in Duitsland.

SPIEGEL ONLINE:Wat vindt u van de steeds anti-Amerikaanse houding die tot uiting komt in de Europese anti-oorlogsdemonstraties?

Eugeniden:Ik heb een Nederlandse vriend. Als we over Amerika praten en ik hem vraag: "Hoe vind je Amerika?", Zegt hij: "Ik hou ervan, ik haat het. Jij ook." Daar heeft hij gelijk in. Ik denk hetzelfde over de Verenigde Staten en veel andere landen.

SPIEGEL ONLINE:Sinds je de Pulitzer Prize won voor 'Middlesex', is er een echte Eugenides-boom. Kom je überhaupt nog werken?

Eugeniden:Nee, dit is geen goed moment om te schrijven. Vorige week was ik in Griekenland om mijn boek te presenteren. Dan gaat het naar Italië. Maar ik ben heel blij dat mijn boek in zoveel talen wordt vertaald.

SPIEGEL ONLINE:Hoe voelde je je toen je hoorde dat je de prijs kreeg?

Eugeniden:Ik was heel erg blij, want ik heb negen jaar aan het boek gewerkt. Het is leuk om iets objectiefs te hebben, zoals de prijs, die je vertelt dat de afgelopen jaren toch niet verspild zijn geweest.

SPIEGEL ONLINE:Heb je ooit over negen jaar willen opgeven?

Eugeniden:Ja, twee of drie keer wilde ik alles weggooien, maar dan bleef ik terugkomen omdat ik het verhaal niet uit mijn hoofd kreeg. Soms stopte ik een paar weken en schreef een kort verhaal en dan kon ik weer verder.

SPIEGEL ONLINE:Praat je met je familie over je boeken?

Eugeniden:Nee, als ik een boek schrijf, is dat heel privé voor mij en ik houd het geheim. Dit kan jaren doorgaan. De eerste persoon die het concept van "Middlesex" las, was mijn uitgever. Op een gegeven moment kwam hij naar Berlijn en zei dat hij eindelijk het hele ontwerp wilde zien. Weet je, hij kwam en nam hem gewoon mee. Toen zei hij dat ik het boek nu moest afmaken omdat hij van plan was het in september uit te geven. Het heeft me toen nog een paar maanden hard werken gekost om het helemaal af te krijgen.

SPIEGEL ONLINE:Je schrijft in je boek: "Het echte leven is niet opgewassen tegen erover schrijven": Ben je daarom auteur geworden?

Eugeniden:Ik denk dat alle schrijvers het daar enigszins mee eens zijn. Het echte leven gaat zo snel voorbij. Schrijven is zo'n plezier voor mij omdat je er je leven mee kunt vormgeven. Schrijven brengt alles in een stabiele vorm. Een andere reden is, zoals Garcia Maria Marquez zei: "Ik schrijf omdat ik meer geliefd wil worden."

SPIEGEL ONLINE:"Middlesex" is ook een liefdesverklaring aan je geboorteplaats Detroit. Hoe waren de reacties daar?

Eugeniden:Natuurlijk waren mensen heel enthousiast dat er ineens een boek over Detroit was. Het is een grappig, maar ook gaaf portret van Detroit en kreeg veel positieve reacties op mijn leestour. Ik heb nog nooit voor zoveel mensen gelezen als daar. Vooral mijn Griekse familieleden zijn trots op me. Ik krijg nog steeds e-mails van mensen die ik al jaren niet heb gezien.

SPIEGEL ONLINE:Is er nu een soort sightseeingtour in Detroit waar men de in het boek beschreven plaatsen en straten kan leren kennen?

Eugeniden:Dat zou een goed idee zijn! Een tournee door Middlesex zou geld opleveren.

SPIEGEL ONLINE:Is het nog mogelijk om de plaatsen te zien waarover je schreef?

Eugeniden:Ja, gedeeltelijk. In Eminem-video's zie ik soms de plaatsen die ik leuk vind en die ik op de achtergrond heb beschreven. Hij koos dezelfde ruïnes.

SPIEGEL ONLINE:Wat betekent uw Griekse afkomst voor u?

Eugeniden:Het is belangrijker voor mijn boek dan voor mijn leven. Ik bezoek graag Griekenland en ik hou van Grieks eten. Maar ik voel me in de eerste plaats een Amerikaan - met een beetje Griekse schaduw. Het is geen gespleten identiteit, maar eerder iets dat op de achtergrond vaststaat.Mijn grootouders komen uit Griekenland, maar mijn vader is daar nooit geweest. Ik ben de eerste in mijn familie die daarheen gaat.

SPIEGEL ONLINE:U zei in een interview dat de geboorte van uw dochter uw schrijven heeft beïnvloed.

Eugeniden:Niet op het schrijfproces, maar meer op de inhoud. Mijn vrouw was zwanger toen ik 'Middlesex' schreef, dus veel details over zwangerschap en bevalling kwamen in het boek, inclusief hoe mannen zich voelen tijdens de zwangerschap van hun vrouw. Ik denk dat mijn volgende boek meer door mijn dochter zal worden beïnvloed.

SPIEGEL ONLINE:Genen spelen een belangrijke rol in uw boek. Een gen gaat in de war en verandert je hoofdpersoon in een hermafrodiet. Wat definieert een persoon volgens jou meer: ​​zijn genen of de omgeving waarin hij opgroeit?

Eugeniden:Het is een kruising tussen de twee, zoals de titel "Middlesex" suggereert. Beide dingen komen op zeer complexe manieren samen en creëren identiteit, persoonlijkheid en gedrag. Het mooie van deze complexiteit is dat de menselijke vrijheid nog steeds bestaat. In de popcultuur geloven veel mensen dat het lot uitsluitend wordt bepaald door genen. Nou, je kunt niet ontsnappen aan sommige specificaties in de genen, maar wel aan andere. Ik heb een boek geschreven over iemand die enerzijds zijn genetische bestemming moet accepteren en anderzijds zijn eigen leven en persoonlijkheid moet vormgeven.

SPIEGEL ONLINE:Zal uw jarenlange behandeling van dit probleem gevolgen hebben voor de opvoeding van uw dochter?

Eugeniden:Dat is de andere reden dat ik het boek heb geschreven. Ik ben nieuwsgierig naar genderrollen en wat die betekenen voor mannen en vrouwen. Ik merk aan mijn dochter dat ze nu heel vrouwelijk aan het worden is. En dan vraag ik me af: zijn wij hier verantwoordelijk voor of de genen? Ik speelde altijd spelletjes met haar die ik met een zoon zou hebben gespeeld, zoals voetbal. Maar ze bleek een echt meisje te zijn. Haar lievelingskleur is roze, hoewel we nooit zulke kleren voor haar hebben gekocht.Toen we de foto's van het Halloweenfeest in de kleuterschool zagen, waren alle jongens verkleed als piraten, indianen of rovers, de meisjes waren feeën in een roze jurk . En ik dacht bij mezelf, het kan alleen in de genen zitten.

Het interview werd afgenomen door Kerstin Schneider